Vorige week zagen ze er als een berg tegenop, mijn leerlingen in 2mavo. Een SO’tje Frans vinden ze vaak lastig. De afgelopen weken zijn we druk bezig geweest met het oefenen van woordjes en zinnetje die te maken hebben met gezondheid. Daarnaast oefenden we met het maken van vraagzinnen. In het Frans kan dat namelijk op verschillende manieren. In het begin vonden ze dit rete moeilijk en ook onlogisch, één manier is toch wel genoeg. We zijn er volop mee aan de slag gegaan.
Vandaag komen de leerlingen binnen en ik zie dat de meeste leerlingen goed voorbereid zijn, andere vragen of ze de stof nog even mogen doornemen omdat ze nog net dat ene onderdeel niet helemaal in hun hoofd hebben zitten.
Leerlingen mogen bij mij met een SO’tje zelf bepalen op welk moment zij willen beginnen, dit zorgt ervoor dat ze rustig en met zelfvertrouwen kunnen starten. Sommige leerlingen hebben slechts drie minuten nodig, anderen tien minuten.
Tijdens de toets vind ik het leuk om rond te kijken. Aan de gezichten van de kinderen valt al af te lezen hoe het gaat. Ogen die stiekem gluren naar het blaadje van de buurman, daarna schieten zijn schuldbewuste ogen mijn kant op en is een glimlachje en een opgetrokken wenkbrauw van mijn kant genoeg. Hij richt zich weer op zijn eigen blaadje.
Een andere leerling zucht hardop en kijkt mij met een vragende blik aan. Weer een ander legt haar toets op de hoek van de tafel en kijkt mij met een grote glimlach aan; dit ging goed.
Wanneer ik blaadjes ophaal kijk ik altijd even hoe het gegaan is. Leerlingen die vragen hebben open gelaten stimuleer ik om toch nog eens na te denken en leerlingen die een opdracht verkeerd begrepen hebben krijgen nog een extra aanwijzing.
Trots ben ik op al mijn leerlingen. Ieder doet op zijn eigen manier zijn best en groeit hierdoor. Soms door simpelweg met iets meer vertrouwen aan de SO te beginnen, soms door te zien dat ze door te proberen verder komen en soms door te ontdekken dat ze bepaalde dingen wél kunnen.
Het meest trots ben ik vandaag op D. Al vanaf het begin van het jaar zie ik hem worstelen met mijn vak, hij doet zijn best maar tot nu toe was het nog niet gelukt een voldoende gehaald. Vandaag haalde hij een 6! Deze 6 is zo veel meer waard dan de 8 van iemand die altijd hoge cijfers haalt. Ik riep D bij mij en liet hem zijn cijfer zien. Zijn reactie was onbetaalbaar. Deze verlegen jongen bloeide helemaal op, het lokaal was te klein voor zijn trots en blijdschap. Zachtjes zegt hij mij ‘Ik ben echt heel blij mevrouw’. Die grote glimlach komt de rest van de dag niet meer van zijn gezicht, en terecht.
Zo’n banaal SO’tje is veel meer dan wat Franse woordjes en zinnetje op een blaadje schrijven.
Kims post 